Şairin Defterinden | İyi Günler Bizi Bekler

Şair şöyle anlatıyor insanlardan nefret etmediği ama onlardan uzaklaştığı günleri: "Her gün aşina olduğumuz bir manzara insanların birbirlerini çiğnemesi. Ya çıkar kavgasından, ya bilinçteki sisten ya da ihtiyaçtan kavga ederler, birbirlerinin yüzlerine bakmadan sırtlarından konuşup sahte barışmalarla yıkılan köprülerin tuğlalarını koyarlar. Bazen de yollar ayrılır ve birleşebilen bir yol yoktur, insanlar nehrin suyuna atlar ve ölür. O iki insanın ilişkisi ölmüştür. Ben kavgayı sözlerime aktarmam, onları ne bir sivri kılıca ne de bir hançere dönüştürürüm. Bırakın kağıt iğrençleşsin, ben masum kalayım. Ne de olsa kağıt ben değilim. 


Kağıt beni anlatsın, benim kulaklarım kapalı.


 İYİ GÜNLER BİZİ BEKLER

İnsanın içi doğuştan iyidir

Dünya onu köreltenin yeridir

Kirlet insanı, bitir onu görmeden kimsecikler

İyi günler bizleri bekler!


Çık sokağa, nüfuz et havayı, bak karşına

Gör ki düşmanın dimdik tek başına

Sen ki temiz evlat, bırakır seni melekler,

İyi günler bizleri bekler!


Çık sokağa, kaplan, bürün pisliğe

İyidir ya! Varmaktır bu zenginliğe.

Hisset pisliği, ağlat, kanat yetiş acizliğe,

İyi günler bizleri bekler!



Dosttur ki senin neyinedir,

Acizlik senindir, senin olan güzeldir.

Kalk şu sahte ışığın altından,

İyi günler bizleri bekler!


Ey sokaktaki kadın, neden sahteden gülümsersin?

Ey uzaktaki isim, neden yalandan arkadaşlık edersin?

Ey kasaptaki manav, neyine alçaklık edersin?

Ey sen, kime neye güvenirsin?


Ey, aciz sen,

Sen ki yollara düşersin,

Sen ki seni tekmeleyenleri seversin,

Sen ki ahmağın önde gidenisin,

Sen ki aşkın neyini istersin?

Sen ki umudun neyine güvenirsin?

Ama dur hele dur,

Sen yine aptallık edip güvenirsin,

Yarına, iyiliğe, sahteden açan güle güvenirsin,

Kan ağlar senin için bu gökler,

Sarılır boynuna tüm ümitsizlikler,

Dans eder yanında cahiller,

Ama dur hele dur,

İyi günler bizleri bekler.


Tarihi kayıp. Muhtemelen 2018.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

All Past Girls Now Sunny Meadows

Image
 All Past Girls Now Sunny Meadows Not much of a tale dare we speak of and also bitter the tongue that speaks of it now, a vile beast that looms. Long have I grown meadows that once sprinkled with ashes, that smell like love. Once banquet for eyes, now a husk. All the meadows that I grew, and dare I say, quite a few, ruptured a fragment of my soul leaving the shell of a man. All the girls that I loved smelled like sunny meadows. Reminiscent of that bloom fills the heart, and the heart that blooms. All the girls that I loved smelled like sunny meadows. Like a smell that shall never leave but alas, one you never preserve. All the girls that I loved smelled like sunny meadows. Stems made of passion to stem the blood that soaks the petals. All the girls that I loved once danced in my meadows. Often rainy, we, the wet peasant, devoured the gifted, the above. All the girls that I loved once laid their compassion to rest. Where the hollow meadow grasped soaked their souls with peace. All t...
Read more

The Sundial in the Garden

Image
 The Sundial in the Garden The Sundial in the Garden —after afternoons unwitnessed Beneath the cloisters' sighing shade, Where ivy grieves the stone, I stand where lovers softly laid Their secrets into bone. I, time’s obedient servant, stay— A brass throat kissed by sun— Yet no warm hand has turned my way, Nor touched the hours I run. Around me drift the springtime pairs, With hair like drifting flame; Their fingers write in midday airs What I could never name. A head upon a chest reclines, Their temples in duet; Their breath explores each other's spines— A pact the soul forgets. I mark each pulse. I hear the knee Brush softly against thigh. Their shadows curl around the tree As mine just points and dies. Their laughter, like a distant song, Spins circles in the air— Not unlike that endless wheel That winds the windmill’s stare. They trace the arches of the brow, The jawline's sacred bend. The lips are doors they enter now And I, outside, preten...
Read more

Imbued Verses

Image
By Henry Doubnez Imbued Verses Singing a song whose words I do not know, but reflections that are imbued to my soul losing to my mind's projections. The feeling is always the same, starting with a stimulation. A prospering combustion that strikes the heart, never fading. I stare at my verse, seeing your name, never stopping my flame. And they pray that we meet thy sight, une rose ornée d’épines. Don't want to live in a world where my verses wither, like a flag furled not to show, but to burn my spirit for an isolation, now split. Looking back now I realize all that is written, an epilogue. A plastic chapter dedicated and a world that was never real. Dressed like a mirror, hoping that you notice not to shatter but to prosper my heart's matter and see the beauty you bring. Surface is shattered, the shell is  gone and freeing what is within an empty tomb, yet une rose qui fleurit and what a scent, cleansing my tomb. If this is how a song ends, whisper it but only from you can ...
Read more