Secundus Journey

By Henry Doubnez Imbued Verses Singing a song whose words I do not know, but reflections that are imbued to my soul losing to my mind's projections. The feeling is always the same, starting with a stimulation. A prospering combustion that strikes the heart, never fading. I stare at my verse, seeing your name, never stopping my flame. And they pray that we meet thy sight, une rose ornée d’épines. Don't want to live in a world where my verses wither, like a flag furled not to show, but to burn my spirit for an isolation, now split. Looking back now I realize all that is written, an epilogue. A plastic chapter dedicated and a world that was never real. Dressed like a mirror, hoping that you notice not to shatter but to prosper my heart's matter and see the beauty you bring. Surface is shattered, the shell is  gone and freeing what is within an empty tomb, yet une rose qui fleurit and what a scent, cleansing my tomb. If this is how a song ends, whisper it but only from you can ...

Namütenahi Sevda @swordandland Hasretten mecruh iki kalp, Uzun mecralar girmiş aralarına Mahdut bir iki yetersiz gün, Yetecek mi bu âşıklara? Galeyan eden özlem, taşıyor bedenden Gelmiş kavuşma vakti, bahtiyarlıktan sermest iki seven İhtiraz gözler, âlâ sözler Sanki serilmiş önlerine en güzel Şukufeler Her tafsilatı ayrı müzeyyen Havada latif bir hararet… Şatır handelerle işte iltizam olunan o an! Muhteris bir buse, titreyen iki beden Mümkün mü tevfik etmek zamanı? Ey arz, Gördün mü böyle bir mevzuniyet! Şedit hislere kifayet eder mi dakikalar? Bu iki zavallının tıynetlerinde ne kadarcık metanet var? Tek tesellileri tekerrür etmesi, ağlamak neye yarar? Bilirler, bitmeyecek bu müvellen seyranlar, kavuşmalar… Zaman nasibini alır bu işten, biraz övgü biraz sövgü ile Yâr döner memlekete, kuşunun kalbi ile birlikte Akılda kalan son iki boynu bükük cümle, bir vaveyla derinlerde “Ah sevgilim! Ne zaman avdet edeceksin bu biçareye?” Elbet ne nağmeler söylenir ve mısralar, bir dağın akarsuyu mis...